Thursday, November 02, 2006

चालविता

"आता फक्‍त इतकंच हं"
असं सांगत सांगत इथपर्यंत आणलंस
प्रत्येक टप्प्यावर वाटायचं की "झालंच आता"
आणि सगळं आवसान गोळा करायचे मी
पुन्हा एकदा

आता मागे वळून बघतीये
तेव्हा कळतंय की किती मोठा डोंगर चढून आले

पण एक विचारते, स्वत:लाच
पायथ्याशीच जर बोलला असतास की डोंगर चढून जायचाय
तर खरंच बसकण मारली असती का मी?

कुणास ठाउक कदाचित
उत्साहानी, निश्चयानी, दमानी चढलेही असते
माझी मी!

3 comments:

Anonymous said...

Loved all your poems. Keep writing. Something tells me you have lot more written than posted :-)

निनाद said...

छान आहेत कविता...
मनातलं काही खास असावं अश्या!
-निनाद

Meghana Bhuskute said...

I swear... too good.