कशी मी

कळेना मलाही कशी मी, कशी मी?
उगा का पुसावे, जशी मी तशी मी!

कधी मौन ओढून माझ्याच कोषी
कधी बोलकी मुक्‍त मैना जशी मी

कधी पाय उचलून उमद्या धिराने
कधी आत्मसंदेही कैदी जशी मी

कधी घेउनि हाती नेतृपताका
कधी चालते मागुतिही अशी मी

कधी वाहते सत्यओझे उराशी
कधी राहते स्वप्नवेडी जशी मी

कशी मी असे गूढ माझे मलाही
तुझी ना सखी मी? जशी मी तशी मी!

पुन्हा त्रिवेणी

वणवण फिरले स्वत:च्याच सावलीचा गारवा शोधत
सावलीही कसली बेरकी, तीही राहिली चकवत
...
शेवटी गारवा सापडला, सावलीचा निरोप घेतल्यावर!

साद घातली नाही, तरी पडसाद येत राहिले कुठूनतरी
खडा फेकला नाही, तरी तरंग उमटत राहिले हळुवारी
...
मग कळलं, आता तरी प्रश्न विचारायला शिकलं पाहिजे!

लहानपणी खिदळत सुटायचे अगदी पाणी येइतो डोळ्यातून
आणि इतकुसं दुखलं खुपलं तरी रडायचे भोकाड पसरून
...
अश्रू शिकले तेव्हाच, मी अजून शिकतीये, "सुख दु:खे समे कृत्त्वा"!

मनातल्या मनात

मनातल्या काळोखाला
मनातल्याच सूर्यानी दूर करायचं
मनातल्या प्राजक्‍ताच्या
मनातल्याच गंधानं मोहरून जायचं

मनातल्या पावसानं
मनातलीच माती दरवळत रहावी
मनातला पिंजरा उघडून
मनातल्याच पक्ष्यानं भरारी घ्यावी

मनातल्या उन्हात
मनातच कुठेतरी सापडते सावली
मनातल्या पिल्लाला
मनातलीच गोंजारते हळूवार माउली

मनातल्या सुरांवर
मनातलेच बोल धरतात ठेका
मनातल्या डहाळीवर
मनानीच बांधलाय झोकदार झोका

मनाला विचारलं
"मनामधे इतकं सारं आलं कुठून?"
मन हसून उत्तरलं
"मनाचीच दारं किलकिली करून!"