चांद लबाड

नीरव राती
चाहूल कोणाची गे?
चांद लबाड...

दुधी चांदणे
सांडते पसरते!
पाण्यावरती...

नाजुक लाटा
छेडत जाई कोण?
चुकार वारा...

वार्‍यावरती
गंध तरंगे मंद!
बकुळ फु्ले...

फुलांपल्याड
तो कोठे हरवला?
चांद लबाड!


सईला धन्यवाद!

दार

असं होतं बघ...
एक किलकिलं दार थोडं ढकलून बघितलं
तर आतल्या कोणीतरी जोरात हुसकावून लावलं!
आता सताड उघडलेल्या दारासमोरून जाताना
मान वर करून बघतच नाही!

असं होतं बघ...
दार जरा जरी किलकिलं अर्धं उघडं ठेवलं
तर कोणीतरी फाजिल कुतूहलानं डोकावून बघितलं
मग वार्‍याची झुळूक नाही आली तरी चालेल,
पण दार घट्ट लावूनच घेते!

असं होतं बघ...
एक कडीकुलुपातलं गच्च दार, कधीही न उघडणारं
आपल्याच समाधानासाठी जीव तोडून ठोठावलं!
आता ठोठावण्याची वाट पाहणारी दारं आहेत
हे लक्षातच कसं येत नाही!

असं होतं बघ...
कोणी हलकसं जरी वाजवलं ना,
तरी खुल्या दिलानं स्वागत करीन मी!
पण लोक तरी काय वेडे असतात,
कडी-कुलुपातली दारं वाजवत बसतात!

असं होतं बघ...
कुठल्यातरी दारासमोरून जाताना
कुठल्यातरी धुकट कारणासाठी रेंगाळले!
आणि दार अचानक उघडून ओळखीचं जग भेटलं!
आता असलेली दारं सुद्धा दिसत नाहीत!

असं होतं बघ...
दार बंद आहे हे लक्षातच नव्हतं
आपसूक कधी उघडलं तेही नाही कळलं!
आणि बाहेरचं जग असं उराउरी भेटलं
आता दाराची गरजच वाटत नाही!

असं होतं बघ!

नकोच सांगू!

चांदण्यांचे आवाज,
अंधाराचे हुंकार,
धुक्याची कुजबुज,
कळ्यांचे नकार
...नकोच सांगू!

पाषाणाची स्वप्नं,
स्वप्नांमधली जाग,
रक्तामधले प्रश्न,
पाण्यामधली आग
...नकोच सांगू!

एकांताची चाहूल,
थबकलेली वेळ,
जागृतीची भूल,
कल्पनांचे खेळ

सारे कल्पनांचे खेळ
...नकोच सांगू!