हे जलदांनो

खचित घडते भास्करदर्शन क्वचितच नभहि नितळ निळे
क्षितिजापासून क्षितिजापरति जलदालागुनि जलद पळे!
गडद जांभळे, काळे, करडे,  ओथंबुन तम झाकळता,
हट्टी, लहरी, थांबुन, परतुन, धरणीवरि झोकुनी देता!
फसवून, हसवुन, हूल देउनि, कधी पसरुनि, झिरझिरुनी,
देता रविला कोंदण हसण्या, किरणांची ओंजळ भरुनी!
कधी धवल अन् हसरे - फुगरे, लेउन झालर चंदेरी,
नितळ निळ्या त्या अथांगतेवर चित्र रेखता जरतारी!
सांज-सकाळी कधी गुलाबी, कधी केशरी रंगभरे,
सर्वांगी कधि, कधी किनारी, विस्फारुनि हलके-गहिरे!
होउनि प्रतिभा तुम्ही बरसता, तुम्हारुपें काव्यानुभुती,
प्रीयकराचे दूत तुम्ही, तुम्हीच कविचे सांगाती!
भान हरपुनि तुम्हांस बघता, क्षितीजापरति नजर झुके 
हे जलदांनो, तुम्हावाचुनि अपार नभही दिसे फिके!

वाढताना

मातीच्या कुशीत झोपून होते तेव्हा वाटत होतं
त्या शेजारच्या रोपट्या सारखं व्हायचं

मजेत थोडेसेच हात पाय पसरले तर येईल बहार!

मातीच्या बाहेर डोकं काढून बघितलं

मग दिसली पलिकडची वेल
तेव्हा वाटलं तिच्यासारखं मोकळं ढाकळं वाढायचं
आकाशाला भिडायची जिद्द ठेवत जगायचं

मग मान अजून उंचावल्यावर कळलं

ज्याच्या सावलीत विसावले होते तो मोठा वृक्ष,
झालं... ओढ लागली त्याच्यासारखं मोठं व्हायची

असंच व्हायला पहिजे धीरगंभीर प्रगल्भ!

असं - तसं व्हायचं म्हणून नसेल कदाचित
पण आपसुकच, निसर्गनियमानीच असणार
रुजेल तशी, जमेल तशी वाढत राहीले!

आणि एकदा मागे वळून बघताना कळलं

कधीच झाले नाही त्या रोपासारखी
त्या वेलीसारखी
त्या वृक्षासारखी

 झाले फक्‍त माझ्यासारखी!

मुक्यानी प्रेरणा देत राहिले होतेच की ते
आणि मनातल्या मनात हसत पण राहिले असणार!

त्यांना तरी कुठे मी हवी होते त्यांच्या सारखी व्हायला?

ओळख

जरि अंतरध्वनी ऐकले रोखुनि कितीदा

छेडली मनाची वीणा दिडदा दिडदा!

परि कळले नाही सूर कधी मज माझे;

जे भिडले ऐकुनि एकच त्या प्रतिसादा!

जरि गहिवर मनपटलावर मोरपिसाचे

फाकले लोलकातुनि झोत रंगांचे!

परि कळले नाही रंग कधी मज माझे;

जे खुलले अवचित प्रतिबिंबातुनि सांचे!

जरि शोधशोधले, मीच मला हे पुसले
गुंफले शब्द, गुंतले, किती मी फसले!

परि कळले नाही भाव कधी मज माझे;
जे प्रतिशब्दांच्या खेळातुन उलगडले!