वाढताना

मातीच्या कुशीत झोपून होते तेव्हा वाटत होतं
त्या शेजारच्या रोपट्या सारखं व्हायचं

मजेत थोडेसेच हात पाय पसरले तर येईल बहार!

मातीच्या बाहेर डोकं काढून बघितलं

मग दिसली पलिकडची वेल
तेव्हा वाटलं तिच्यासारखं मोकळं ढाकळं वाढायचं
आकाशाला भिडायची जिद्द ठेवत जगायचं

मग मान अजून उंचावल्यावर कळलं

ज्याच्या सावलीत विसावले होते तो मोठा वृक्ष,
झालं... ओढ लागली त्याच्यासारखं मोठं व्हायची

असंच व्हायला पहिजे धीरगंभीर प्रगल्भ!

असं - तसं व्हायचं म्हणून नसेल कदाचित
पण आपसुकच, निसर्गनियमानीच असणार
रुजेल तशी, जमेल तशी वाढत राहीले!

आणि एकदा मागे वळून बघताना कळलं

कधीच झाले नाही त्या रोपासारखी
त्या वेलीसारखी
त्या वृक्षासारखी

 झाले फक्‍त माझ्यासारखी!

मुक्यानी प्रेरणा देत राहिले होतेच की ते
आणि मनातल्या मनात हसत पण राहिले असणार!

त्यांना तरी कुठे मी हवी होते त्यांच्या सारखी व्हायला?