त्रिवेणीची वेणी

क्षणभर मी ओळखलंच नाही, खूप वर्षांनी ती भेटली
तरी एक नुसतं स्मित फाकलं आणि ओळख पटली
...
चेहरे हरवले तरी डोळ्यातलं हासू कसं जपून राहतं?


शाई विटून गेली तरी वाचता येतातच की जुनी पानं
शब्द फुटत नसले तरी कानात घुमतं ना जुनं गाणं!
...
वह्या न् तबकड्यांचं ओझं उगीच वाहत राहतो आपण!


उन्हाचे कवडसे जुन्या घराच्या खिडकीत घेउन जातात
पावसाचे थेंब परसातल्या झाडाखाली नेउन सोडतात
...
आठवणींना सुद्धा लागतातच का निमित्तांचे हिंदोळे?

चालविता

"आता फक्‍त इतकंच हं"
असं सांगत सांगत इथपर्यंत आणलंस
प्रत्येक टप्प्यावर वाटायचं की "झालंच आता"
आणि सगळं आवसान गोळा करायचे मी
पुन्हा एकदा

आता मागे वळून बघतीये
तेव्हा कळतंय की किती मोठा डोंगर चढून आले

पण एक विचारते, स्वत:लाच
पायथ्याशीच जर बोलला असतास की डोंगर चढून जायचाय
तर खरंच बसकण मारली असती का मी?

कुणास ठाउक कदाचित
उत्साहानी, निश्चयानी, दमानी चढलेही असते
माझी मी!