त्रिवेणीची वेणी

क्षणभर मी ओळखलंच नाही, खूप वर्षांनी ती भेटली
तरी एक नुसतं स्मित फाकलं आणि ओळख पटली
...
चेहरे हरवले तरी डोळ्यातलं हासू कसं जपून राहतं?


शाई विटून गेली तरी वाचता येतातच की जुनी पानं
शब्द फुटत नसले तरी कानात घुमतं ना जुनं गाणं!
...
वह्या न् तबकड्यांचं ओझं उगीच वाहत राहतो आपण!


उन्हाचे कवडसे जुन्या घराच्या खिडकीत घेउन जातात
पावसाचे थेंब परसातल्या झाडाखाली नेउन सोडतात
...
आठवणींना सुद्धा लागतातच का निमित्तांचे हिंदोळे?