पुन्हा त्रिवेणी

वणवण फिरले स्वत:च्याच सावलीचा गारवा शोधत
सावलीही कसली बेरकी, तीही राहिली चकवत
...
शेवटी गारवा सापडला, सावलीचा निरोप घेतल्यावर!

साद घातली नाही, तरी पडसाद येत राहिले कुठूनतरी
खडा फेकला नाही, तरी तरंग उमटत राहिले हळुवारी
...
मग कळलं, आता तरी प्रश्न विचारायला शिकलं पाहिजे!

लहानपणी खिदळत सुटायचे अगदी पाणी येइतो डोळ्यातून
आणि इतकुसं दुखलं खुपलं तरी रडायचे भोकाड पसरून
...
अश्रू शिकले तेव्हाच, मी अजून शिकतीये, "सुख दु:खे समे कृत्त्वा"!