पावसात भिजावं

पावसात चिंब भिजावंसं वाटतंय..

नको, वारा खूप सुटलाय
उगीच सर्दी ताप होईल
एकदा नव्हता का झाला, तसा!

पण पावसात चिंब भिजावंसं वाटतंय..

कोणी बघितलं तर हसेल
हे काय लहान मुलांसारखं वागायचं
नाचावंसं वाटलं म्हणून नाचत सुटायचं?

पण पावसात चिंब भिजावंसं वाटतंय..

खिडकीत बसून मस्त मजा बघावी
आडोशाला कसे मस्त तुषार येतात झेलता
त्याची गंमत थोडीच मुसळधार पावसात?

पण पावसात चिंब भिजावंसं वाटतंय..

जोर कमीच झालाय बहुतेक आता
पुन्हा येईलच की अशी मोकळी सर
तेव्हा मात्र नक्की घेइन भिजून!

पण खरंच पावसात भिजावंसं वाटतंय का?

नॉस्टाल्गिया

"दिल ढूंढता है"चाच पडसाद :)


गडद अंधाराला कापत चाललेली गाडी आठवते
रस्त्यापल्याड जंगलात चमकणारे काजवे
क्षितीजावर दूरच्या गावात उजळणारे दिवे
तेव्हा आत काहीतरी भुललं होतं

टेकाडावरुन लांबवर दिसणारा दर्या आठवतो
वाळूवर उमटणारी फेसाची नक्षी
लाटाना हुलकावण्या देणारे पक्षी
तेव्हा आत काहीतरी खुललं होतं

पिवळं धमक मोहरीचं पसरलेलं शेत आठवतं
लांबून ऐकू येणारी रहाटाची घुरघुर
नुमजणार्‍या दिशांतुन घुमणारे सुर
तेव्हा आत काहीतरी फुललं होतं

अजूनही डोळे मिटून क्षणात तिथे जाउन पोचते
भोवतालची गर्दी जाते हरवून
माझं मीपणही जातं विसरून
अजूनही आतवर काही हलत राहतं

दिल ढूंढता है...

कवी गुलज़ार यांची क्षमा मागून :-)


अधिर मनाला ओढ लागते मुग्ध मोकळ्या एकांताची
बसुनि केधवा स्वप्नं रेखली तुझ्या गोजिर्‍या सहवासाची...

थंड कोवळ्या सोनसकाळी ऊन हासरे घ्यावे लेऊन
विहरत जावे तुझ्या स्मृतीसव या स्वप्नातुन त्या स्वप्नातुन
ओढून घ्यावी पापण्यावरी झालर तुझिया स्नेहाची...

आणिक निवत्या सायंकाळी फुंकर घाली सांज समीरण
भान हरुनि लुटून घ्यावी आकाशी तार्‍यांची पखरण
उगीच द्यावी घ्यावी स्वत:शी शपथ उगवत्या चंद्राची...

कुठे दूरच्या निळ्या डोंगरी कवळुन घ्यावे जलद धुक्याचे
मुक्‍त मनाने पिऊन घ्यावे घुमणारे स्वर निवांततेचे
ओथंबुनि नयनात रहावी चाहुल भिजल्या निमिषांची...

कशी मी

कळेना मलाही कशी मी, कशी मी?
उगा का पुसावे, जशी मी तशी मी!

कधी मौन ओढून माझ्याच कोषी
कधी बोलकी मुक्‍त मैना जशी मी

कधी पाय उचलून उमद्या धिराने
कधी आत्मसंदेही कैदी जशी मी

कधी घेउनि हाती नेतृपताका
कधी चालते मागुतिही अशी मी

कधी वाहते सत्यओझे उराशी
कधी राहते स्वप्नवेडी जशी मी

कशी मी असे गूढ माझे मलाही
तुझी ना सखी मी? जशी मी तशी मी!

पुन्हा त्रिवेणी

वणवण फिरले स्वत:च्याच सावलीचा गारवा शोधत
सावलीही कसली बेरकी, तीही राहिली चकवत
...
शेवटी गारवा सापडला, सावलीचा निरोप घेतल्यावर!

साद घातली नाही, तरी पडसाद येत राहिले कुठूनतरी
खडा फेकला नाही, तरी तरंग उमटत राहिले हळुवारी
...
मग कळलं, आता तरी प्रश्न विचारायला शिकलं पाहिजे!

लहानपणी खिदळत सुटायचे अगदी पाणी येइतो डोळ्यातून
आणि इतकुसं दुखलं खुपलं तरी रडायचे भोकाड पसरून
...
अश्रू शिकले तेव्हाच, मी अजून शिकतीये, "सुख दु:खे समे कृत्त्वा"!

मनातल्या मनात

मनातल्या काळोखाला
मनातल्याच सूर्यानी दूर करायचं
मनातल्या प्राजक्‍ताच्या
मनातल्याच गंधानं मोहरून जायचं

मनातल्या पावसानं
मनातलीच माती दरवळत रहावी
मनातला पिंजरा उघडून
मनातल्याच पक्ष्यानं भरारी घ्यावी

मनातल्या उन्हात
मनातच कुठेतरी सापडते सावली
मनातल्या पिल्लाला
मनातलीच गोंजारते हळूवार माउली

मनातल्या सुरांवर
मनातलेच बोल धरतात ठेका
मनातल्या डहाळीवर
मनानीच बांधलाय झोकदार झोका

मनाला विचारलं
"मनामधे इतकं सारं आलं कुठून?"
मन हसून उत्तरलं
"मनाचीच दारं किलकिली करून!"

कितीतरी गोष्टी

कितीतरी गोष्टी
करायच्या राहून गेल्या
सांगायच्या राहून गेल्या
विचारायच्या राहून गेल्या

वेळोवेळी ठरवल्या होत्या करायच्या

कधीकाळी नोंद करून ठेवायचे
विसरू नये म्हणून

आता तर त्या नोंदीच हरवून गेल्यात कुठेतरी!

आणि नोंदींशिवाय केलेल्या गोष्टीच तरळत राहिल्यात!
सपकन् पडून जाणार्‍या पावसाच्या सरीसारख्या...